REGIO – De tijd gaat sneller naar mate je ouder wordt. Althans zo lijkt het. En volgens mij komt dat doordat een jaar dan ook steeds een kleiner percentage wordt van de tijd waarin jouw leven zich tot dan toe heeft afgespeeld.
Ik ben geboren in 1960, vijftien jaar na de het einde van de Tweede Wereldoorlog. Als jongetje hoorde ik natuurlijk verhalen over die verschrikkelijke oorlog maar in mijn beleving was dat dus heel lang geleden.
Toen de oorlog begon was mijn vader achttien. Hij woonde in het Oude Noorden van Rotterdam. Hij maakte het bombardement mee en wist zich met succes te verstoppen onder de vloer toen de Duitsers hem kwamen halen voor de Arbeitseinsatz.
De hongerwinter was zwaar geweest met als één van de dieptepunten de traumatische ervaring waarbij hij met al zijn gespaarde geld op de zwarte markt een brood kocht waarmee hij zijn ouders en broer en zus wilde verrassen en dit brood bij het opensnijden volledig gevuld bleek met koffiedrap.
Na de oorlog had hij door middel van de avond-hbs en hard werken, net als veel van zijn generatiegenoten van de wederopbouw, behoorlijk wat welstand opgebouwd. Begin jaren zeventig woonden we in een bungalowtje, Pa reed in een BMW en zijn bedrijf in verzekeringen ging zo goed dat hij niet zo hard meer hoefde te werken.
In 1975, toen ik dus vijftien was liftte ik een paar jaar mee op de laatste stuiptrekkingen van de love-and-peace-generatie met alle hippieachtige gedragingen en opinies die daarbij hoorden. Ik verachtte materiële welstand.
Toen ik in die tijd, uit protest tegen de bio-industrie vegetariër werd (een paar jaar volgehouden) was de reactie van mijn vader: “In de oorlog hadden we niets.” En dan dacht ik, ja, de oorlog, dat is wel heel lang geleden, Pa.
Nu, in 2024, denk ik wow, wat hebben die mensen toen alles snel weer opgebouwd, en hoe wrang is het dat zo kort daarna, want amper twintig jaar, dan je kinderen het historisch besef missen om dat op waarde te schatten.
Tegenwoordig gaan de ontwikkelingen nog sneller. Bij de WhatsApp-generatie klinkt het woord fax nog vagelijk bekend in de oren als iets van heel vroeger. En er is geen tijd voor geschiedenisles. Misschien vallen ADHD en autisme nu pas op omdat de tijd te snel gaat. Ze hebben gewoon altijd bestaan.
Maar ja, blijkbaar moet je eerst een ouwe lul worden om dat in te zien.
Reageren kan via: peter.deliefde@rtvpapendrecht.nl
Dit artikel is geschreven door de redactie van RTV Papendrecht.
