ALBLASSERDAM – Voorovergebogen, geheel in het zwart gekleed, zit John S. roerloos in de rechtszaal te luisteren naar de verklaringen van de nabestaanden, slachtoffers en ooggetuigen. Emoties, pijn, verwijten: alles komt naar buiten. ‘Ik zal je verachten en haten voor de rest van mijn leven’. Als hij reageert, spreekt hij slechts één zinnetje: ‘Ik kan het niet zeggen’.
John S. is de man die drie moorden op zijn geweten heeft. Op 4 mei 2022 doodt hij in Vlissingen een schoenmaker. Twee dagen later schiet hij om zich heen op een voor hem bekende plek: zorgboerderij Tro Tardi in Alblasserdam. Er vallen twee doden en twee zwaargewonden.
De 40-jarige man uit Oud-Alblas kreeg vorig jaar levenslang opgelegd en ging in hoger beroep. We zijn ruim twee jaar na het drama en uit de slachtofferverklaringen blijkt hoe groot de impact was, hoeveel levens en gezinnen zijn verwoest. De pijn en woede zijn alleen maar groter geworden.
Euthanasietraject
Emma is een van de laatste sprekers. Zij verbleef destijds als cliënt op de zorgboerderij. Ze is er niet zelf, vertelt haar advocaat Jesse van Meerkerk. ‘Ze volgt de zitting via een livestream, want ze ligt op de intensive care. Vorige week heeft ze nog een suïcidepoging gedaan en inmiddels is ze een euthanasietraject gestart’.
De jonge vrouw zegt klaar met vechten te zijn. ‘Ik hoor 24/7 de geluiden van 6 mei in mijn hoofd. Ik denk vaak: had hij mij maar gedood en het leven van een ander gespaard’. De 20-jarige Fleur en haar vriendin Nathalie (34) zijn op 6 mei op de zorgboerderij als John S. op hen schiet. Nathalie overlijdt, Fleur raakt zwaargewond.
‘Het valt eigenlijk met geen woorden te beschrijven hoe erg het is om zwaargewond naast je beste vriendin te liggen, terwijl je ziet dat ze niet meer leeft. Ik vind het zo verschrikkelijk dat ik Nathalie niet heb kunnen beschermen en helpen’.
Ze spreekt over haar bijzondere vriendschap met Nathalie. ‘We waren elke dag samen bij de pony’s. Dankzij Nathalie voelde ik mij voor het eerst sinds lange tijd minder alleen, we begrepen elkaar zo goed en we konden alles bij elkaar kwijt’.
‘Monster’
Fleur komt sinds kort niet meer op de zorgboerderij. ‘Jarenlang was het een fijne en veilige plek voor mij, maar het is door zijn daden veranderd in een plek waar ik alles op de meest gruwelijke manier ben kwijtgeraakt. Het is nu ruim 2,5 jaar geleden maar voor mij is het nog elke dag 6 mei’.
In de verklaringen klinkt regelmatig het woord ‘monster’ als over John S. wordt gesproken. De broer van Nathalie komt met een hele opsomming: ‘Eerloos, infaam, onwaardig, smerig, het laagste stuk onderkruipsel’. Hij vat zijn gevoelens kernachtig, bijna poëtisch samen: ‘Plezier van de liefde duurt een moment. Pijn van de liefde duurt levenslang’.
De woorden van de moeder van de vermoorde Anne-Sofie (16) sluiten daarbij aan. Zij citeert de schrijver F. Scott Fitzgerald: ‘Het eenzaamste moment in iemands leven, is wanneer ze hun hele leven zien instorten en ze alleen maar wezenloos kunnen staren. Het is niet het verbrijzelen dat je breekt, het is de stilte die volgt’.
De vader van Anne-Sofie ervaart dat ook bij het gemis van zijn dochter. ‘Je schoenen die nog in de gang staan, je jas aan de kapstok, de handdoek die je hebt gebruikt. Het is stil geworden in huis’. Ook hij richt zich rechtstreeks tot John S.: ‘Hoe vaak je jezelf ook wast en schrobt, het bloed van Anne-Sofie zal altijd aan je handen blijven kleven’.
Verdachte klaagt
Het optreden van John S. van afgelopen vrijdag in de rechtszaal, waarin hij klaagde over de vele overplaatsingen, het gebrek aan zorg en hulp in detentie en het ‘hondenhok’ waarin hij werd gestopt, is slecht gevallen bij de slachtoffers en nabestaanden. Ze hebben maar een wens: dat hij nooit meer vrijkomt.
Duidelijk is ook dat er nog veel angst is bij de betrokkenen. Zoals bij Kirsten, met wie John S. volgens eigen zeggen een relatie heeft gehad. ‘Laten we het geen relatie meer noemen, het was inpalmen en manipuleren van zijn kant’, zegt haar moeder. Kirsten zelf: ‘Mijn angst is dat je nieuwe slachtoffers gaat maken als je vrijkomt. En dat het jou niets zal interesseren, omdat je zo harteloos, kil en gemeen bent’.
Roan (13) raakte zwaargewond op Tro Tardi. ‘Ik heb nog steeds last van mijn longen en pijn in mijn arm, door de kogels die mij geraakt hebben. Ik zou heel graag een kogelwerend vest dragen, wanneer ik ergens naartoe ga. Ik ben voor veel mensen bang die ik tegenkom’.
De voorzitter van het gerechtshof is zichtbaar aangedaan door alle verklaringen. ‘Het zijn verhalen, die snijden door de ziel. Verdriet, boosheid, onmacht. U heeft ongetwijfeld tegen deze dag opgezien, het is toch een soort herbeleven. Ik vind het moedig dat u het hebt willen uitspreken. U heeft ons ook laten delen in heel mooie en liefdevolle dingen. Daar wil ik u voor bedanken’.
Dit verhaal verscheen ook op de website van mediapartner Rijnmond.
