REGIO – Een Rotterdamse vrouw krijgt het aan de stok met een agent als die met de vereiste documenten haar woning binnen wil. Met één arm in de boeien neemt ze de agent flink te pakken.
‘Het is nog niet zo lang geleden, er was een hoop aan de hand’, opent de rechter de zitting. Laetitia* is met haar man naar de rechtbank gekomen. Ze zit met haar armen over elkaar en kijkt sceptisch. ‘Er stonden mensen voor de deur, omdat er een lekkage was’, zegt de rechter. ‘De bewoners onder u hadden daar last van’.
Klappen en bonzen
Laetitia vertelt over die ochtend, nu twee maanden geleden. “Ik had mijn dochter naar school gebracht en ging nog even slapen”, zegt Laetitia. “Toen hoorde ik harde klappen en bonzen op de deur. Komt u voor de lekkage, vroeg ik. Ik vroeg daarna wie mijn handtekening had vervalst.” Ze spreidt haar vol ongeloof armen in de lucht. “Toen zei hij: ik ga jou handboeien.”
Ze gaat in één ruk door, het zit Leatitia hoog. “Ik zei: jullie mogen naar binnen, maar jij niet.” Daarmee bedoelt ze dat de agent buiten moet blijven. De loodgieter, slotenmaker en de deurwaarder zijn wel welkom in huis. “De deurwaarder kwam, omdat er een bevel van de rechtbank was”, zegt de rechter. “Er was een lekkage en u vertrouwde mensen niet.” Het is duidelijk: de boel staat die dag meteen op scherp, documenten of niet.
Er drupt al langere tijd water naar beneden uit het appartement van Leatitia en daarom hebben de onderburen aan de bel getrokken. Maar Laetitia – grote bos zwarte vlechtjes – staat bekend als iemand die niet snel iemand binnen laat. “U zou uw huis uit moeten voor de werkzaamheden. De politie zegt dat u erop bent gewezen dat u toegang moest geven. De agent zegt meerdere malen dat u mee moet werken en u zegt telkens nee.” Dan loopt het uit de hand.
Door de knieën
Laetitia herkent de handtekeningen op de documenten niet en denkt dat ze zijn vervalst. De agent wil haar aanhouden en de boeien omdoen. Bij haar voordeur stribbelt ze tegen. “Uiteindelijk lukt het hem om één hand in de handboeien te doen”, zegt de rechter. “U draait weg en knijpt hem met kracht in de balzak. Hij zegt: ik voelde hevige pijn. Ik ging zelfs door mijn knieën.”
Als de rechter dat zegt, zit Leatitia nog altijd met de armen over elkaar. Ze lijkt er voor de buitenstaander niet erg van onder de indruk. Er zijn wekelijks meerdere rechtszaken waarbij agenten het slachtoffer zijn. Vaak gaat het schelden of spugen. Wat Laetitia heeft gedaan, hoor je niet vaak.
Met hulp van de slotenmaker, slaat de agent Laetitia in de boeien. Het wordt een hele worsteling en ze zou de agent ook slaan. “De slotenmaker zegt dat de agent het heel netjes deed”, leest de rechter voor uit het dossier. “Ze bleef hem maar grijpen en gooide zijn portofoon weg. Ze deed erg agressief, zei de slotenmaker.”
“Dit verhaal is niet compleet en is maar de helft”, zegt Laetitia. Ze kijkt boos. “Waar zijn ze? Waarom zijn ze niet niet hier?”, roept ze door de kleine rechtszaal. Ze wil dat de agent en de slotenmaker ook hun verhaal doen.
“Waarom zou de slotenmaker liegen?”, vraagt de rechter. “Dat weet ik niet. Misschien vond hij het leuk”, antwoordt Laetitia.
“Sinds 2021 zijn er problemen. De reclassering heeft een rapport gemaild”, zegt de rechter. “U denkt dat bewoners u in de gaten houden en dat ze u pesten. U denkt dat u wordt achtervolgd en dat er mensen naar uw werk en de scholen van uw kinderen gaan.” Als Laetitia dat hoort, roept ze uit: “Ik weet het zeker!”
Het zou gaan om medebewoners van het appartementencomplex. “De reclassering wil graag helpen.” Maar Laetitia wil niet meer praten en heeft ook geen zin in verzoening. Verhuizen vindt ze een belachelijk idee. En zo lijkt de zaak behoorlijk vast te zitten. “Het zijn best ernstige feiten. Verzet tegen een aanhouding en een agent in zijn ballen knijpen”, zegt de rechter.
“De lekkage is inmiddels opgelost”, verlegt de rechter het onderwerp. “Dat weet ik niet. Ik heb een brief gehad. Het loopt al jaren, het is vermoeiend.” Laetitia wijst naar het plafond van de zaal. “Die vlek zit er al jaren.” De rechter wil weten of de verdachte meewerkt als er toch weer iemand komt voor een lekkage. Laetitia kijkt argwanend. “Nee! Mijn huis is geen supermarkt.”
Pijnlijk en vernederend
De agent zit niet in de rechtszaal, maar wil wel een schadevergoeding voor het knijpen: 400 euro. “Oh, dat wil ik ook”, zegt Laetitia. “Ik betaal vijf euro per maand.” Een medewerker van de reclassering vertelt daarop dat ze weinig kan betekenen voor Laetitia en haar gezin. “Ik hoor veel weerstand. De wil is er niet. Ik hoor dat het wijkteam wil helpen, maar ook dat is moeilijk.”
Dan is het de beurt aan de officier van justitie met haar eis. “Ze heeft de toegang geweigerd, niet meegewerkt toen ze werd geboeid en daarna de agent bij de ballen gepakt. Met een bevel moet je meewerken. Ook als je wordt geboeid en je dat niet leuk vindt”, zegt ze. “Het meest pijnlijke vind ik nog het bij de ballen grijpen. Het is bekend dat dat enorm pijnlijk is. En niet alleen pijnlijk, ook vernederend. Het zijn intieme delen.”
Ze eist 60 uur taakstraf, waarvan de helft voorwaardelijk. “Mocht er nou weer politie en een deurwaarder aan de deur komen, dan is het meewerken. Meneer is van slag geweest. Het was een moeilijke aanhouding.”
Een fel verweer heeft de advocaat van Leatitia niet. “Ik wil meteen zeggen dat mevrouw niet echt de noodzaak ziet van een advocaat”, zegt ze. “Echt uitgebreid hebben we elkaar niet gesproken, maar ze vindt het goed dat ik er ben. Ze zegt: de loodgieter mag naar binnen, de rest niet. Gooien met de portofoon heeft ze niet gedaan, zegt ze. Dat ze hem bij de ballen grijpt, is omdat ze niet geboeid wil worden. Maar helaas ligt dat juridisch wat anders.”
Het vonnis
“U bent meteen in verzet gegaan en agressief geworden. Ze hadden het recht om in uw huis te zijn”, zegt de rechter. “Maar van een boete komt u van de regen in de drup. U heeft het niet breed. Maar er moet wel een straf komen. Ze komen écht niet zomaar, u moet meewerken.” Ze legt de taakstraf op zoals de officier dat wil en oordeelt dat Laetitia de agent 300 euro moet betalen voor de pijn. “Ik begrijp het”, zegt Laetitia langzaam en voor het eerst zelfs een beetje verlegen.
*Omwille van privacy is de naam van de verdachte gefingeerd, de redactie van Rijnmond kent haar ware identiteit.
Dit is een verhaal van Maurice Laparlière voor onze mediapartner Rijnmond.
